Jantine: cultuurshock

Lieve allemaal,
ik wil jullie vanavond wat delen over de culturen waarin wij terecht gekomen. Wat mij heel erg is opgevallen is dat Brussel en Birmingham, hoewel ze heel dicht bij Nederland liggen, zo'n andere cultuur hebben en houding tegenover de kerk. Ik wil jullie wat delen hoe ik de houding van de mensen tegenover de kerk ervaren heb. 

In Brussel reageren mensen wat sceptisch op de protestantse kerk. Het merendeel is katholiek en vind dat wel prima. De meeste mensen gaan alleen met Pasen en Kerst naar de kerk. En daar waar ik geen probleem ervaar in het binnenlopen van een katholieke kerk, ervaren zij het als een hele grote stap om alleen maar over de drempel van een protestantse kerk te lopen. Er zijn zelfs mensen die de protestantse kerk als een sekte zien. Het leven van de christenen daar is dan ook best zwaar.

We hebben in Brussel een kerk bezocht waar er met ongeveer 30 stoelen genoeg was voor alle kerkgangers. Deze gemeente had geen geld voor een eigen kerkgebouw en huurden dus een ruimte. De verhuurder van deze ruimte staat het niet toe dat er in zijn gebouw worshipliederen gezongen of gespeeld worden. Deze gemeente is dus genoodzaakt om een dienst te houden zonder God groot te maken door te zingen. Ze hadden dit opgelost door halverwege de dienst te verplaatsen naar een ander gebouw om daar te zingen. Aan de overkant van de straat was een openbare ruimte voor hangjongeren, waar het heel smerig was en stonk naar alcohol en drugs. Maar omdat daar de kachel kapotgegaan was, was het helemaal onmogelijk om het daar lang uit te houden. Ik heb in Brussel dus mijn eerste kerkdienst meegemaakt zonder ook maar één lied te zingen.

Hier in de buitenwijk van Birmingham is de sfeer heel anders. Alle straten zien er netjes uit, leuke huisjes, mooie parkjes, maar je ziet geen mens op straat. Iedereen zit binnen met de gordijnen dicht. Kinderen mogen praktisch niet buitenspelen. Op ieder grasveldje staat een bordje met 'no ball games allowed'. Als kinderen wel buitenspelen wordt er geklaagd over geluidsoverlast. Engeland is ook echt een land van regels. Toen wij hier aankwamen kregen we al meteen uitgebreid verteld over wat te doen bij brand, dat we gecontroleerd worden of onze kamer netjes genoeg is om bij brand snel weg te komen. Dat we ons in en uit moeten checken als we het gebouw in of uit gaan, dat mensen onder de 18 gebruik moeten maken van een aparte wc en badkamer en meer van dat soort dingen. Hoewel alles er mooi en netjes uitziet van de buitenkant lijkt er een zware deken te liggen op de mensen.

De mensen die in deze buurt wonen, komen de buurt ook niet uit. Ze wonen hier en blijven hier hun hele leven lang, ze hebben vaak niet genoeg geld om uitstapjes te maken en zien dus niet veel meer dan alleen hun eigen buurt.
Er is geen buurthuis ofzo, dus de kerk bereikt de mensen door hun gebouw open te stellen als een soort communicatiecentrum. Ze hebben voor de tieners op vrijdagavond een open avond. Het is een plek om gezellig met hun vrienden bij elkaar te komen. Ongeveer een kwartiertje zitten ze met z'n allen bij elkaar en wordt er laagdrempelig iets gedeeld over Jezus.

De sfeer is zo anders dan in Nederland waar het christendom een groot deel van de cultuur bepaald. Bij ons lopen de kerken leeg en worden dan maar als sportschool gebruikt. Terwijl er hier in Brussel en Birmingham zoveel mogelijkheden voor evangelisatie zijn, maar gewoon een tekort aan mensen. Ik denk dat wij als Nederlanders heel veel kunnen leren van deze kerken. We zijn soms zo erg naar binnen gericht. Wat zou het tof zijn als we ons naar buiten richten en over de drempel van onze comfortzone stappen, als we mensen vertellen waar wij zo gepassioneerd over zijn, dat Jezus leeft!

Gods zegen!