Joanne: out of my comfort zone

Nadat we hier twee dagen hebben gehad om uit te rusten (ahum: shoppen en wandelen op Clint Hills.) Begon het officiële programma met de Oakham church. Op vrijdag zijn we langs geweest op de jeugdavond in de kerk. Daar kunnen tieners uit de buurt terecht die anders niets te doen hebben op een vrijdagavond. De meerderheid gelooft niet maar komt toch omdat er eten en gezelligheid is. Dit was voor mij echt heel nieuw. Ik vond het lastig om te connecten met deze tieners. De meiden waren allemaal rond de dertien jaar, maar kleedden zich zo 'volwassen'. De sfeer was erg 'oh, kijk naar mij. Wat vind je eigenlijk van mij?' En ik wilde ze zo graag kunnen vertellen hoe mooi God hun vindt, en om dat boven alles te plaatsen zoveel bevrijding geeft. En natuurlijk, als tiener hecht je meer waarde aan wat je vrienden van je vinden, maar ik hoop dat ze ooit hun identiteit in God mogen vinden. Omdat ik daar zelf zoveel verlichting in heb ervaren. Er was geen studie, de avond is gefocust op een veilige haven voor jongeren waar ze hopelijk iets opsteken van het geloof. 

En die avond wilden een aantal meiden ons horen zingen. Ik had mijn gitaar meegenomen en dacht dat het wel leuk zou zijn om 'Diamonds' van Rihanna te spelen, of iets in die richting. Omdat het niet echt sfeer was voor worship songs. Maar de afgelopen tijd heb ik zelf zoveel christelijke nummers gespeeld, dat ik me de akkoorden niet kon herinneren. Gefrustreerd probeerde ik deze te vinden, want er waren zoveel middelen om ze op te zoeken (via app, ipad, computer etc) dus waarom lukte het nou niet? En terwijl ik gestrest aan het zoeken was, ervoer ik diep van binnen een gevoel dat het niet nodig was, en dat ik rustig moest worden. God sprak tot mijn hart dat het niet uitmaakt waar ik me ook bevind. Dat ik Hem overal kan prijzen, en juist met de Heilige geest de hele sfeer op z'n kop zetten.

Na drie nummers was het een hele andere ervaring in de ruimte. En het was allemaal zo natuurlijk gegaan want God had de leiding. De tieners begonnen vragen te stellen over God. Die nieuwsgierigheid was nog nooit uitgesproken of er nog nooit geweest. En het was zo gaaf hoe God iets aanwakkerde in hun hart.

De laatste tijd heb ik zo vaak uit mijn comfort zone moeten stappen. En ondanks dat dat niet altijd even makkelijk voelt, of spannend is, ik merk dat ik daardoor wel stappen vooruit zet, en groei. Op het gebied van worship leer, en zie ik zoveel meer nu. Ook door in het park met Anouk, Gods geest over de stad uit te gieten en door de plotselinge veranderingen waardoor ik soms spontaan ergens sta te aanbidden. Ik heb al zoveel gave mensen leren kennen. En ik blijf maar ontdekken op het gebied van worship.

Zondagochtend zijn we naar een hele grote kerk hier in de buurt geweest. Alles zag er strak en goed geregeld uit. Er was goed geluid, verlichting, vreugdevolle liederen, en een enthousiaste boodschap. En toch kon ik mijn plek niet vinden. Tijdens de aanbidding lieten ze vanuit het podium geen ruimte over voor de mensen die in de kerk stonden en God wilden opzoeken. In plaats van in aanbidding geleid te worden, was het als een overweldigende performance waar we naar stonden te kijken. Wow, het was allemaal zo goed in elkaar gezet en toch kon ik mijn hart er niet in vinden. Ik snapte er niets van, waarom vond ik het nu zo lastig om God op te zoeken?

Die avond hadden we in de Oakham church (wat een veel kleinere kerk is met minder uitrusting op technisch gebied) een worship/testimony night. En de aanbidding blies me omver. Ik werd er weer even aan herinnerd hoe belangrijk het hart achter de aanbidding. En dat God niet werkt door bijv. een betere uitrusting. De kern van aanbidden was op de juiste plek.En er was ruimte voor mensen om te ontvangen. Het was een oplaadmomentje voor mij, waar ik persoonlijk erg aan toe was. 

Deze twee extremen lieten me inzien dat onze God een authentieke, echte God is. God komt niet door een mooie performance die goed in elkaar zit, Hij spreekt door harten, tot harten. En natuurlijk hecht ik waarde aan goed geluid, en een goede voorbereiding, maar daar hangt een aanbidding niet van af. 

“It’s not the art, it’s the heart. What reads during our worship is the inner attitude. Worship is spiritual; it’s organic; it’s relational.” 
― LaMar Boschman