Jantine: Een bijzonder ontmoeting

Nou, eindelijk laat ik ook eens iets van me horen. Inmiddels zijn we al op een nieuwe locatie aangekomen. Een nieuwe plek, een nieuwe cultuur, en een hoop nieuwe ervaringen voor ons. Ik heb er erg veel zin in, maar eerst zal ik jullie nog iets vertellen over mijn ervaringen in Brussel.

In Brussel hebben we meegedaan aan Stations Of The Cross(STOC). Een evenement waarbij we door middel van kunst het paasverhaal hebben uitgebeeld. De eerste paar dagen hebben we besteed aan het leren kennen van Brussel, evangelisatiewerk en elkaar.
We zaten in een groep van ongeveer 30 mensen vanuit de hele wereld. Het was leuk om al deze lieve mensen te leren kennen, maar tegelijkertijd wel vermoeiend om de hele tijd in het Engels te praten. Gelukkig sliep ik gewoon met een paar Dutchies van de HQ op een kamer en kon ik dus nog wel Nederlands praten.

Mijn taak binnen STOC was niet heel groot. Ze wisten van te voren wel dat er een groep van de HQ zou komen, maar nog niet wat onze kunstdisciplines waren. De stations waren dus al verdeeld over andere kunstenaars, en ik had dus geen eigen station. Toen ik dat te horen kreeg vond ik dat best jammer, toch heb ik een goede tijd gehad! Ik heb geholpen om een kunstwerk af te maken en het 'uithangbord' van STOC geschilderd. Ook heb ik mogen flyeren op straat. Daar heb ik echt van genoten. Het is wel jammer dat we in het Franse deel van de stad waren en ik dus bijna geen gesprekjes kon voeren met mensen op straat. Maar met de woorden 'Bonjour madame, s'il vous plaît' en een lieve glimlach was ik binnen de kortste keren door mijn flyers heen.

Donderdag was het dan zover, het event ging van start. Het duurde tot zaterdag. Deze dagen waren voor mij dagen om te helpen waar het kon, buiten voor de ingang mensen uit te nodigen en ik kreeg ook de ruimte om een schilderij te schilderen in de laatste station: de station van de getuigenissen. Hier werd aan de bezoekers de ruimte gegeven om koffie te drinken, te praten met medewerkers en kunstenaars over STOC, en levensverhalen uit te wisselen. Hier heb ik een aantal leuke gesprekjes gehad met mensen. Maar de meest bijzondere ontmoeting was op straat.

Ik was op woensdag, de dag voordat het event begon aan het flyeren. Ik liep door de winkelstraat en gaf aan iedereen die ik tegenkwam een flyer met informatie. Op een gegeven moment liep ik voorbij een zwerver die voor een winkel op de stoep zat. Hij zat voorovergebogen en keek naar zijn schoenen. Hij had een bordje neergezet, waar waarschijnlijk iets op stond van 'Heeft u iets over om eten te kopen'. Ik kon het niet lezen, het was in het Frans. Ik was deze man al voorbijgelopen, toen ik opeens het gevoel kreeg dat ik terug moest om hem wat geld te geven. Ik liep terug en vroeg of deze man Engels sprak. Het was eigenlijk een rare vraag, omdat ik die dag nog niemand was tegengekomen die wel Engels kon spreken. Vreemd genoeg was juist deze man de eerste met wie ik een normaal gesprekje kon voeren, zijn Engels was beter dan dat van mij.
Deze man heette Lionell (ik weet niet of ik het zo goed schrijf), en hij had honger. Opnieuw had ik het gevoel dat ik iets moest doen, dus vroeg ik hem of ik iets te eten voor hem kon kopen. Ik was nog niet in deze stad geweest en had geen flauw idee of er een supermarkt in de buurt was. Maar de supermarkt zat aan de overkant van de straat. Ik ben een paar bananen en koekjes voor hem gaan halen.
Toen ik terugkwam zat hij nog steeds voorovergebogen. Ik zei: 'Heey, ik ben er weer'. Na een paar seconden keek hij pas op. Toen ik het eten aan hem gaf had hij zo'n blij gezicht. Ik nodigde hem uit om naar SOTC te komen. Hij zei dat hij zelf ook een kunstenaar was en binnenkort een tentoonstelling heeft in Brussel. Hij nodigde me uit om in een cafetje wat te drinken en mij er alles over te vertellen. Dit leek mij niet zo'n goed idee. Ik zei dat we de volgende dag bij STOC wel verder konden praten. Hij zei dat hij dan wel zou komen.

De volgende dag was ik best moe dus ging ik voor het avondeten al weer terug naar ons slaapadres. Juist die avond kwam Lionell terug om met mij te praten. Hij vroeg of ik er was en wilde toen eigenlijk weggaan, maar is toch door de tentoonstelling heengegaan, hij kreeg nog wat te eten en ging toen weer weg.

Ik heb er heel lang spijt van gehad dat ik die avond niet in de kerk was, maar op mijn bedje lag uit te rusten. Inmiddels heb ik er vrede mee. Hij heeft het Paasverhaal gezien, hij heeft de liefde van Jezus kunnen voelen. Het enige wat ik nu kan doen, is bidden dat hij andere christenen tegenkomt die hem nog meer over Jezus kunnen vertellen.

Het heeft mij geraakt hoe weinig zelfwaardering deze man had. Hij keek mij in eerste instantie niet aan en was verbaasd dat er iemand tegen hem begon te praten. Er zijn zoveel mensen die nog leven zonder het besef dat Jezus van hen houd en dat ze kostbaar en geliefd zijn. Deze korte ontmoeting liet mij inzien hoe belangrijk het is om mensen over Jezus te vertellen. Dat het leven met Jezus zoveel mooier is!